Wyniki wyszukiwania

Podczas wojny Polacy i Brytyjczycy stanęli po jednej stronie barykady. Czy to jednak sprawiło, że potrafiliśmy spojrzeć na siebie nawzajem, dostrzec zasługi, ale i rozmiar strat, tej drugiej strony? Nie zawsze tak było. W ramach projektu młodzi uczniowie z Polski i Wielkiej Brytanii starali się dowiedzieć: jak wyglądała II Wojna Światowa w tym drugim, odległym kraju?

Czasami, gdy chcemy powiedzieć obrazowo, że nie możemy wziąć czegoś znikąd, mówimy: z powietrza ci tego nie wytrzasnę! A tymczasem z powietrza można „wytrzasnąć” prąd. I nie tylko z niego! Polska emituje do atmosfery zbyt dużo dwutlenku węgla, powstającego na skutek spalania węgla. Unia oczekuje, że w najbliższych latach nauczymy się czerpać aż 20 procent energii ze źródeł odnawialnych. To jest idea, która powinna zaprzątać młode umysły…

Wszyscy lubimy oglądać stare zdjęcia. Szkoda, że tak rzadko wiadomo, kogo przedstawiają… W ramach tego projektu uczniowie mieli okazję pomyszkować po albumach ze zdjęciami, rodzinnych archiwach, starali się wydobyć z pamięci bliskich wspomnienia, które mogłyby być pomocne przy opisaniu fotografii i dorobieniu do nich historii.

Powieść „Imię róży” Umberto Eco jest magiczna. Łączy w sobie potężną dawkę wiedzy historycznej z porywającą i ekscytującą fabułą. Ale jej tytuł był zagadką, i nadal nią pozostaje… Sam pisarz niezbyt chętnie wypowiada się na ten temat. Ten projekt – zainspirowany książką Eco – rozbiera ów tytuł na czynniki pierwsze.

W Polsce i Rumunii. W Hiszpanii i na Łotwie. Swoje mamy kochają Włosi, Estończycy, Czesi. Oddają im serca Szwedzi, Brytyjczycy, Bułgarzy… Ale – okazuje się, że Dzień Matki nie tylko nie wszędzie wypada 26 maja, na dodatek w różny sposób jest obchodzony! To mogło być odkrycie dla uczniów z dwudziestu szkół w dziesięciu europejskich państwach, biorących udział w tym projekcie – zadedykowanym wszystkim mamom, oczywiście.

Czyli, dokładnie, co? Czy hierarchia wartości jest uniwersalna? Czy to, co jest istotne dla Polaków, będzie tak samo kluczowe dla Włochów i Rosjan? Właśnie tego mogli się dowiedzieć młodzi ludzie, biorący udział w tym projekcie.

Na polskiej ulicy, uczelni, w biurze, rzadko widujemy niepełnosprawnych. Problemem są bariery architektoniczne. Ale chyba znacznie gorsze są te, które stawiamy we własnych głowach… Nie pomogą żadne udogodnienia planistyczne, nowoczesne technologie i miejsca przyjazne np. dla ludzi, poruszających się na wózkach. Wcześniej wszyscy musimy mieć przyjazne umysły!

Popularna książka Antoine’a de Saint- Exupery’ego stała się inspiracją do innowacyjnego projektu współpracy uczniów z gorzowskiego Gimnazjum nr 16 i ich rówieśników ze szkoły „Mario Rapisardi” z włoskiej miejscowości Caltanissetta. Efekty współpracy były tak dobre, że projekt zajął pierwsze miejsce w konkursie „Nasz projekt Twinning – VI edycja 2010” w kategorii wiekowej 13-15 lat.

Przygotowywali wystawy, pracowali nad systemami informacji dla widzów i stronami internetowymi, wreszcie zajmowali się zabytkami, należącymi do najcenniejszych i najsłynniejszych w Europie. Wszystko w ramach projektu realizowanego przy finansowym wsparciu programu Leonardo da Vinci. Jego realizacja była możliwa dzięki trwającej od 2006 r. współpracy wilanowskiej instytucji z innymi muzeami europejskimi w ramach Stowarzyszenia Europejskich Rezydencji Królewskich (ARRE) z siedzibą w Wersalu.

Oczywiście, że tak! Niby wszyscy o tym wiedzą, ale - jak wynika z rozmów przeprowadzonych z uczniami - nie wszyscy chcą kontynuować naukę na uczelniach wyższych. Powodów takich decyzji jest wiele: trudność ze znalezieniem pracy po ukończeniu studiów, przekonanie, że doświadczenie jest ważniejsze od wykształcenia czy wreszcie często słyszane: „studia to strata czasu”.

Istnieje ogromna różnica pomiędzy kibicem piłki nożnej, który wspiera ukochaną drużynę i chce dobrze bawić się z innymi fanami, nawet tymi, popierającymi rywala, a kibolem – który marzy tylko o rozróbie. Jesteśmy za kibicami, ale przeciwko kibolom! I nie chcemy ich na naszym Euro 2012. Dlatego właśnie wymyślono ten projekt.

Często powtarzamy te słowa, ale… czy sami się do nich stosujemy? No cóż – to już znacznie trudniejsze. Dlatego głównym celem Krajowego Spotkania Młodzieżowego było wspieranie dialogu i pobudzenie aktywności lokalnej młodzieży.

Jak pracować z młodzieżą? Jak zachęcać ją do udziału w projektach, angażować w działania lokalnych społeczności, wspierać? Dla działaczy młodzieżowych są to bardzo ważne pytania… Na które starają się szukać odpowiedzi niezależnie od tego, na jakiej szerokości – i długości – geograficznej mieszkają.

Asystentury Grundtviga skierowane są przede wszystkim do nauczycieli osob dorosłych oraz kadry kierowniczej i administracyjnej organizacji edukacji dorosłych. Małgorzata Komarnicka, beneficjentka tej akcji w roku 2009, idealnie wpisuje się w powyższe kryteria – jest jednocześnie nauczycielką esperanta oraz sekretarzem Międzynarodowego Związku Nauczycieli-Esperantystow.

„Najlepsze kasztany są na ulicy Północnej” – tak nazywał się projekt Wolontariatu Europejskiego, zorganizowany przez gdańską fundację „Sprawni Inaczej”. Realizowana od 1 lipca 2009 r. do 1 czerwca 2010 r. inicjatywa miała na celu stworzenie w Gdańsku nowego Centrum Integracji dla osób niepełnosprawnych i lokalnej społeczności.

Łączy nas historia, wspomnienia, łączą nas wielcy ludzie, którzy urodzili się w Polsce, a byli Żydami. A dzieli? Historia, wspomnienia… Polsko – Izraelska Wymiana Młodzieży jest jak pomost.

Są kwiaty w grudniu, słońce. I deklaracje: dziadek, babcia, ciocia pochodzą z Polski. Tylko samych Polaków często brak…

Podobno to najbardziej radosny widok na świecie. Ale nie wszystkie dzieci się uśmiechają. Nie wszystkie mają szczęśliwe, beztroskie dzieciństwo. Te, które są przewlekle chore, większą część życia spędzają w szpitalach, wiedzą, co to smutek, cierpienie, poczucie beznadziei. Czy można przywrócić im zwykły, szczery uśmiech?

Jak to jest spojrzeć na swą pracę od zupełnie innej strony? Przekonali się o tym pracownicy krakowskiego stowarzyszenia STRIM, którzy zaprosili do siebie stażystkę z Włoch w ramach projektu job shadowing.

Z mlekiem? Z pianką? A może czarną? Polscy i niemieccy uczniowie potrafią zrobić każdą kawę, i to świetnie! A przede wszystkim: „robią sobie”… przyszłość.